Trudna sytuacja edukacyjna uczniów głuchych była tematem wspólnego posiedzenia Parlamentarnego Zespołu do spraw Nowoczesnego Kształcenia i Parlamentarnego Zespołu do spraw Osób Głuchych i z Niedosłuchem. Rzeczniczkę Praw Dziecka reprezentowała Anna Kryniecka-Piotrak z Zespołu Edukacji i Wychowania Biura RPD.
Problem braku znajomości Polskiego Języka Migowego
Tłem debaty zorganizowanej 19 maja były problemy występujące w Dolnośląskim Specjalnym Ośrodku Szkolno – Wychowawczym nr 12. Wskazano na problematykę związaną z nauczaniem języka migowego oraz pilną potrzebę nowelizacji Ustawy o języku migowym i innych środkach komunikowania się.
O swoich doświadczeniach opowiadali uczniowie placówki, ich rodzice, przedstawiciele kadry pedagogicznej, a także działacze społeczni. Mocno wybrzmiał problem braku znajomości Polskiego Języka Migowego (PJM) przez nauczycieli pracujących z uczniami głuchymi oraz kwestionowano nieadekwatne rozwiązania w formie tłumaczeń online.
Najczęściej formułowanym postulatem było wprowadzenia wymogu znajomości przez nauczycieli PJM na poziomie B2 oraz uznania języka migowego za język mniejszości.
Braki kadrowe nauczycieli
Przedstawicielka RPD przedstawiła informację na temat charakteru spraw wpływających do Biura w związku z sytuacją edukacyjną dzieci głuchych. Wśród najważniejszych problemów wskazano na braki kadrowe nauczycieli ze znajomością PJM oraz wprowadzenie praktyki rozpoczynania nauki języka migowego już po podjęciu pracy. Zwrócono również uwagę na proces kształcenia w Polsce surdopedagogów, w ramach którego nie ma zagwarantowanych godzin z zakresu komunikacji.
Przedstawicielka RPD zasygnalizowała również problem braku wystarczającej liczby miejsc w ośrodkach dla dzieci niesłyszących.
Kultura komunikacji osób głuchych
Uczestnicy spotkania zwrócili uwagę, iż wiele sytuacji konfliktowych w życiu codziennym wynika z braku znajomości kultury komunikowania się osób głuchych przez słyszącą kadrę pedagogiczną. Osoby głuche należą do społeczności o własnej unikalnej strukturze, stosują różnorodne metody zwracania uwagi rozmówców, które wynikają ze swoistych potrzeb komunikacyjnych. Należą do nich np. gwałtowane machanie rękami, kontakt fizyczny, nawiązanie kontaktu wzrokowego, ale też stuknięcie w stół oraz krótkie migotanie światła w pomieszczeniu.
Akceptowana powszechnie jest też dotknięcie ramienia, pleców czy ręki w celu zwrócenia uwagi oraz zachowanie bliskiej odległości od rozmówcy, co przez osoby nie znające tych zasad może być niezrozumiałe.